اولین واکنش ها به «مگالوپولیس»؛ فیلمی بزرگ از مردی بزرگ

به گزارش خبرگزاری نتکانف، در اواخر «مگالوپولیس»، فیلم امیدبخش فرانسیس فورد کاپولا درباره خوبی، یکی از شخصیت های فیلم از قدرت عشق حرف می زند. این سکانس لحظه غم انگیزی از فیلمی جذاب با چشم اندازهای وحشی، آرمان های رفیع، کنایه های سینمایی، ارجاعات ادبی، اشاره های تاریخی و جنبه های درون نگرانه است، که کاپولا همه آنها را در داستانی نسبتاً ساده درباره مردی با نقشه های بزرگ قرار داده است. یک نقشه بزرگ بزرگ از یک مرد بزرگ در یک فیلم بزرگ بزرگ؛ فیلمی که در نهایت صداقتش به اندازه جاه طلبی هنری نامحدودش تکان دهنده است.

نتکانف نوشت:«مگالوپولیس» که پنج شنبه در جشنواره کن به نمایش درآمد، اولین فیلم کاپولا پس از «توییکس» در سال 2011 است که یک فانتزی ترسناک کم دیده شده و فیلمی در مقیاس کوچک بود. «مگالوپولیس» از هر نظر بسیار بزرگتر است، اگرچه در این مرحله این سوال وجود دارد که آیا می تواند همه جور مخاطبی را جذب کند یا خیر. صنعت سینما که هرگز مکانی خوشایند برای هنرمندان آزاده و متفکر نبوده، دارد یکی دیگر از واکنش های وحشیانه غیرمنطقی دوره ای خود را تجربه می کند؛ وضعیت تجارت وحشتناک است و همه چیز در حال سقوط. ترس، وحشت و هراس بر امور روز حاکم است.

در همین حال یک گزارش در گاردین با منابع ناشناس منتشر می شود که ادعا می کند کاپولا سعی کرده به زنان سیاهی لشکر نزدیک شود. دارن دیمتر تهیه کننده اجرایی، گفته هرگز هیچ شکایتی مبنی بر آزار و اذیت یا رفتار بد در طول پروژه نشنیده و از چنین چیز احتمالی به رفتاری مهربانانه یاد کرده است.

هر چند وقت یکبار هنگام تماشای «مگالوپولیس» به این ادعاها فکر می کردم و هیچ چیز را توهین آمیز ندیدم. این فیلم یک داستان تخیلی در مورد شهری است که کم و بیش شبیه نیویورک است؛ نیویورکی که از روم باستان الگوبرداری شده باشد. در آنجا شهروندان ثروتمند شهر برنامه ریزی می کنند، فقرا رنج می برند و یک معمار رویاپرداز به نام سزار کاتیلینا (آدام درایور) رویای یک شهر عالی را در سر می پروراند که در آن همه می توانند همان چیزی شوند که باید باشند.

کاتیلینا که بالای ساختمانی شبیه به ساختمان کرایسلر به مرگ فکر می کند و روی لبه ساختمان، به شهر خیره شده، پای خود را به هوا بلند می کند، سپس یخ می زند، انگار به پرت شدن فکر می کند. این لحظه در لبه بودن یا نبودن، آغازگر داستانی است که او را به مبارزه با چیزهای غیرقابل تصور می کشد. او سعی دارد پروژه اتوپیایی خود را با استفاده از مصالح ساختمانی که اختراع کرده محقق کند. شهردار فرانکلین سیسرو (جیانکارلو اسپوزیتو) که یک دختر زیبا به نام جولیا (ناتالی امانویل) دارد، فرد مقابل اوست.

با ورود و خروج شخصیت ها، طرح به سرعت جدی تر می شود و گفتار روزمره گاه به ساختار رسمی و قدیمی مانند نثر شکسپیر شبیه می شود. بازیگری بازیگران نیز متنوع است و به ندرت شبیه واقع گرایی طبیعی به نظر می رسد. هر چند وقت یک بار، درایور به روش های قدیمی اجرا می کند در حالی که بازیگران دیگر در جهت های جداگانه فشار می آورند. در حالی که اوبری مجله نتکانف در قالب یک سلبریتی تلویزیونی فریب کار ظاهر می شود، شیا لابوف در نقش پسر عموی کاتیلینا، یک احمق تمام عیار است.

مسلماً مدتی طول کشید تا هم به دیالوگ ها و هم به اجراها عادت کنم، با این حال، خیلی زود وارد مسیر کاپولا شدم و علیرغم خشمم از عقاید سرسختانه قدیمی او درباره زنان و مردان و تردید عمیقم در مورد جبر تکنولوژیک، کم و بیش آنجا ماندم. جای تعجب نیست که نتایج اغلب چشمگیر هستند، مانند تصویر حرکت روی تیرهای فلزی که بالای زمین شناور هستند یا تصویر شهری آینده نگر که یادآور کار معمار درخشان زاها حدید است.

از لحظه ای که پای کاتیلینا در فضای خالی یخ می زند، واضح است که «مگالوپولیس»؛ رویایی که کاپولا حدود 40 سال در سر می پروراند، یک فیلم معمولی نیست. این نیز یک جهش بزرگ است، یک آزمایش رسمی و بصری جسورانه که شبیه کار فیلمسازی است که به جای تکرار بی نهایت خود یا تکیه بر موفقیت های بی شمارش، با تصاویر متحرک و امکانات بی نهایت آنها هیجان زده می شود.

فکر نمی کنم «مگالوپولیس» فیلمی برای همه باشد، اما هنر به ندرت چنین است. در سال 1895 لویی لومیر، پیشگام فیلم، گفت سینما «اختراعی بدون آینده» است، نظری که از آن زمان به اشکال مختلف تکرار شده است. در سال 2024، و برخلاف همه شانس ها، کاپولا جرات می کند بر یکی از آنها پافشاری کند.

22057