حکم رابطه با خاله

رابطه با خاله، از منظر فقه اسلامی و قوانین جمهوری اسلامی ایران، به دلیل محرمیت نسبی، به شدت حرام و گناه کبیره محسوب می شود و در صورت وقوع آمیزش، مجازات قانونی اعدام را در پی دارد. این حکم به منظور حفظ بنیان خانواده، پاکی نسل، و سلامت جامعه وضع شده است. اسلام به بنیان خانواده و روابط پاک و عفیفانه اهمیت بسیار زیادی می دهد و حدود الهی را برای حفظ این قداست تعیین کرده است. در این مسیر، مفهوم محرمیت نقش کلیدی ایفا می کند و هرگونه تجاوز به این حریم، پیامدهای جبران ناپذیری در پی دارد. افراد در طول زندگی خود با چالش های مختلفی روبرو می شوند که گاهی اوقات ممکن است آن ها را به سمت سؤالاتی در مورد روابط انسانی و حدود شرعی و قانونی سوق دهد. در این میان، موضوع روابط با محارم، به ویژه رابطه با خاله، از جمله مواردی است که حساسیت های بسیاری دارد و نیاز به تبیین دقیق و روشن احکام آن احساس می شود. این مسئله نه تنها ابعاد فقهی و حقوقی، بلکه پیامدهای عمیق روحی و اجتماعی نیز در پی خواهد داشت که لازم است به درستی درک و مورد توجه قرار گیرد.

این نوشتار به صورت جامع و مستند، به بررسی ابعاد مختلف حکم شرعی و قانونی هرگونه ارتباط جنسی با خاله، عمه، عمو و دایی می پردازد و سعی دارد تا با رویکردی دلسوزانه و با تأکید بر رحمت الهی، راهکارهای توبه و بازگشت را برای افرادی که ناخواسته یا دانسته مرتکب چنین گناهی شده اند، بیان کند. هدف از ارائه این اطلاعات، افزایش آگاهی عمومی، حفظ حریم خانواده ها و هدایت افراد به سوی مسیری الهی و اخلاقی است که در نهایت سعادت دنیوی و اخروی را برایشان به ارمغان می آورد. با مطالعه این مقاله، خوانندگان با تعریف دقیق محارم، حکم قطعی شرعی و قانونی زنای با محارم، پیامدهای ویرانگر چنین روابطی و همچنین امید به توبه و بازگشت به درگاه خداوند، آشنا خواهند شد و مسیری روشن برای درک این مسئله حساس پیدا می کنند.

تعریف محارم و جایگاه خاله در این تقسیم بندی

در نظام فقهی و حقوقی اسلام، مفهوم «محرم» جایگاه ویژه ای دارد که روابط خانوادگی را از منظر شرعی تعریف می کند. محارم به افرادی گفته می شود که ازدواج با آن ها برای همیشه حرام است. این حرمت ازدواج، به تبع آن، هرگونه رابطه جنسی را نیز ممنوع می سازد و این افراد در نگاه شرع از یکدیگر مستور نیستند و می توانند بدون حجاب شرعی با یکدیگر در ارتباط باشند. محارم در اسلام به سه دسته اصلی تقسیم می شوند: محارم نسبی، محارم سببی و محارم رضاعی.

محارم نسبی: پیوند خونی ناگسستنی

این دسته از محارم از طریق نَسَب و خویشاوندی خونی با یکدیگر محرم می شوند. خاله، عمه، عمو، و دایی نیز در این دسته قرار می گیرند. برادرزاده و خواهرزاده به دلیل نسبت خونی مستقیم با خاله یا عمه خود، برای همیشه محرم یکدیگر هستند. این محرمیت از آغاز تولد برقرار است و هیچ چیز نمی تواند آن را از بین ببرد. قرآن کریم در آیه ۲۳ سوره نساء، فهرست محارم نسبی برای ازدواج را به صراحت بیان می دارد: «حُرِّمَتْ عَلَیْکُمْ أُمَّهَاتُکُمْ وَبَنَاتُکُمْ وَأَخَوَاتُکُمْ وَعَمَّاتُکُمْ وَخَالَاتُکُمْ وَبَنَاتُ الْأَخِ وَبَنَاتُ الْأُخْتِ…» که به وضوح خاله را در فهرست کسانی که ازدواج با آن ها حرام است، ذکر کرده است. بنابراین، هرگونه رابطه جنسی با خاله، از منظر اسلام، به دلیل همین محرمیت نسبی، به شدت نهی شده و ممنوع است.

محارم سببی: پیوند از طریق ازدواج

محارم سببی، افرادی هستند که به واسطه ازدواج با شخص دیگری، با شما محرم می شوند. مانند مادر همسر (مادرزن)، پدر همسر (پدرشوهر)، فرزند همسر (ربیه)، یا همسر پدر (نامادری) و همسر فرزند (عروس). این نوع محرمیت نیز دائم است و پس از وقوع ازدواج و حتی در صورت طلاق یا فوت، از بین نمی رود.

محارم رضاعی: پیوند از طریق شیرخوارگی

محارم رضاعی افرادی هستند که به واسطه شیر خوردن از یک مادر مشترک، با هم محرم می شوند. شرایط خاصی برای محرمیت رضاعی وجود دارد، از جمله سن شیرخوارگی، تعداد دفعات یا مدت زمان شیردهی، و کفایت شیر. اگر این شرایط فراهم شود، محرمیت رضاعی مانند محرمیت نسبی دائمی است و تمامی احکام آن را در پی خواهد داشت.

با توجه به این تقسیم بندی، روشن است که خاله به عنوان محرم نسبی، از جمله افرادی است که ازدواج و هرگونه رابطه جنسی با وی حرام قطعی و از گناهان کبیره محسوب می شود. این حرمت، به دلیل جایگاه ویژه ای که اسلام برای حفظ بنیان خانواده و روابط پاک قائل است، وضع شده است. فهم این حدود و رعایت آن ها، نه تنها به سلامت اخلاقی جامعه کمک می کند، بلکه آرامش روانی و معنوی افراد را نیز تضمین می نماید.

حکم شرعی رابطه جنسی با خاله (زنای با محارم)

در تعالیم فقه اسلامی، حرمت رابطه جنسی با محارم، از جمله خاله، عمه، عمو و دایی، قاطع و بدون هیچ گونه ابهامی است. این عمل نه تنها حرام، بلکه از گناهان کبیره و شنیع ترین اعمال قلمداد می شود که پیامدهای اخروی بسیار سنگینی دارد. اسلام، ازدواج و روابط جنسی را تنها در چارچوب عقد شرعی و با افراد نامحرم جایز می داند و هرگونه تخطی از این قاعده، مستوجب مجازات های دنیوی و اخروی است.

حرمت قطعی: خط قرمز الهی

تأکید بر حرام بودن مطلق هرگونه تماس جنسی با محارم، شامل نگاه شهوت آلود، رد و بدل کردن کلمات با نیت شهوانی، لمس و بوسیدن از روی شهوت و در نهایت آمیزش جنسی است. این حرمت، نه تنها در فقه شیعه، بلکه در تمامی مذاهب اسلامی امری اجماعی است و از اصول بدیهی دین محسوب می شود. دلیل اصلی این حرمت، حفظ روابط خانوادگی از هرگونه آلودگی و جلوگیری از فروپاشی بنیان های اخلاقی و اجتماعی است. خانواده در اسلام جایگاهی مقدس دارد و محارم نیز در این ساختار، ستون های حفظ عفت و پاکی روابط هستند.

تعریف «زنای با محارم»: گناهی مضاعف

اصطلاح «زنای با محارم» در فقه، به آمیزش جنسی با کسی که از نظر نسبی، سببی یا رضاعی محرم است، اطلاق می شود. شدت قبح این عمل به قدری است که آن را از روابط نامشروع با نامحرم متمایز می کند و مجازات های بسیار سنگین تری برای آن تعیین شده است. زنای با محارم، علاوه بر اینکه تجاوز به حریم الهی و اخلاقی محسوب می شود، نقض اعتماد خانوادگی و زیر پا گذاشتن یکی از مقدس ترین خطوط قرمز طبیعت انسانی نیز هست. این عمل نه تنها گناهی فردی است، بلکه آثار تخریبی آن بر کل خانواده و نسل ها تأثیر می گذارد.

استنادات قرآنی: آیات الهی در باب محارم

قرآن کریم به صراحت در آیه ۲۳ سوره نساء، فهرستی از زنانی را که ازدواج با آن ها حرام است، بیان می فرماید. این آیه شریفه ازدواج با «مادران، دختران، خواهران، عمه ها، خاله ها، دختران برادر و دختران خواهر» را ممنوع می شمارد. از حرمت ازدواج با این افراد، به طور قطعی، حرمت هرگونه رابطه جنسی نیز استنباط می شود. زیرا اگر ازدواج (که خود یک رابطه مشروع است) با آن ها حرام باشد، به طریق اولی، رابطه جنسی خارج از چارچوب ازدواج نیز ممنوع و حرام خواهد بود. این آیات بنیانگذار اصلی احکام محارم در اسلام هستند و هیچ گونه تخطی از آن ها مجاز نیست.

استنادات روایی: نهی شدید از ائمه اطهار (ع)

در روایات معتبر و کلام ائمه اطهار (ع)، به شدت از عمل زنای با محارم نهی شده است و این عمل به عنوان گناهی کبیره و بسیار زشت معرفی می گردد. روایات بسیاری وجود دارد که نشان دهنده قبح شدید این گناه و عواقب وخیم آن در دنیا و آخرت است. به عنوان مثال، در برخی روایات، اشاره شده است که چنین فردی از رحمت الهی دور می شود و مورد غضب خداوند قرار می گیرد. این تأکیدات، اهمیت حفظ حریم محارم را بیش از پیش نمایان می سازد و به افراد هشدار می دهد تا از نزدیک شدن به چنین اعمالی به شدت دوری کنند.

فتاوای مراجع تقلید: حد شرعی و قانونی

فقهای بزرگ اسلام، از جمله امام خمینی (ره) و سایر مراجع تقلید، به صراحت فتوا داده اند که حد شرعی زنای با محارم «اعدام» است. این حکم در رساله های عملیه نیز ذکر شده و تأکیدی بر جدیت و حساسیت این مسئله در فقه اسلامی است. این مجازات سنگین، نشان دهنده عظمت و قبح این گناه در پیشگاه خداوند است و به عنوان یک بازدارنده قوی برای حفظ پاکی جامعه و خانواده عمل می کند. این فتوا، نه تنها یک حکم شرعی، بلکه یک هشدار جدی است که افراد را به رعایت حدود الهی و دوری از این عمل قبیح فرا می خواند. این حکم در قانون مجازات اسلامی ایران نیز بازتاب یافته است که در بخش بعدی به آن می پردازیم.

فقها در این زمینه فرموده اند: اگر کسى با یکى از محرم هاى خود مثل عمه وخاله که با او نسبت دارند زنا کند، به حکم حاکم شرع باید او را بکشند.

حکم قانونی رابطه جنسی با خاله در جمهوری اسلامی ایران

جمهوری اسلامی ایران، با تکیه بر فقه شیعه، قوانین کیفری خود را تدوین کرده است که در آن، زنای با محارم به عنوان یکی از شدیدترین جرائم جنسی، مجازات سنگینی را در پی دارد. این رویکرد قانونی، بازتاب دهنده قبح شرعی این عمل و تلاش برای حفظ بنیان خانواده و اخلاق عمومی جامعه است. هر فردی که درگیر چنین روابطی شود، علاوه بر عذاب اخروی، با عواقب قانونی سختی در این دنیا نیز مواجه خواهد شد.

استناد به قانون مجازات اسلامی: ماده ۸۲ و ابعاد آن

قانون مجازات اسلامی جمهوری اسلامی ایران، به صراحت به موضوع زنا و انواع آن پرداخته است. ماده ۸۲ این قانون (یا مواد مشابه در نسخه های بازنگری شده)، به طور خاص، مجازات زنای با محارم نسبی را تعیین می کند. بر اساس این ماده قانونی و تفسیرات فقهی آن، زنا با محارم نسبی به دلیل نقض شدید کرامت انسانی و حدود الهی، یکی از خط قرمزهای جامعه اسلامی ایران محسوب می شود.

نوع مجازات: اعدام برای زنای با محارم

در قانون مجازات اسلامی، مجازات زنای با محارم نسبی (مانند خاله، عمه، مادر، خواهر، دختر، دایی، عمو) «اعدام» تعیین شده است. این مجازات، بدون تفاوت میان زن و مرد اعمال می شود و نشان دهنده شدت جرم و عظمت گناه است. هدف از وضع چنین مجازات سنگینی، بازدارندگی قوی برای جلوگیری از وقوع چنین فاجعه ای در جامعه و محافظت از بنیان خانواده ها است. اعدام برای زنای با محارم، بیانگر آن است که این عمل نه تنها یک جرم عادی، بلکه عملی است که نظم اخلاقی و اجتماعی را به شدت مختل می کند و لازم است با قاطعیت با آن برخورد شود.

توضیح تفاوت رویکرد قانون با شرع در اثبات و اجرای حد

اگرچه مجازات اعدام برای زنای با محارم، هم در شرع و هم در قانون پیش بینی شده است، اما روند اثبات جرم و اجرای حد دارای شرایط خاصی است. در فقه اسلامی، اثبات زنا مستلزم وجود شهادت چهار شاهد عادل یا اقرار چهار باره خود فرد است. این شرایط سخت گیرانه به منظور جلوگیری از اشاعه فحشا و حفظ آبروی افراد وضع شده است. در قانون نیز، برای اجرای حد شرعی، قاضی موظف است تمام شرایط شرعی اثبات جرم را احراز کند. این بدین معناست که صرف ادعا یا شایعه، برای اجرای چنین حکمی کافی نیست و نیاز به ادله محکم و شرعی دارد. این تفاوت در رویکرد، به دلیل حفظ موازین عدالت و جلوگیری از هرگونه اشتباه در اجرای حدود الهی است و تأکیدی بر اصول فقهی «درء حدود به شبهات» (حدود با وجود شبهه ساقط می شوند) است. بنابراین، اگرچه مجازات سنگین است، اما اجرای آن مستلزم رعایت دقیق تشریفات و ادله قانونی و شرعی است تا حق کسی پایمال نشود.

پیامدها و آثار ویرانگر رابطه با محارم

رابطه با محارم، به دلیل قبح شرعی و قانونی عمیقی که دارد، نه تنها از بزرگترین گناهان محسوب می شود، بلکه آثار و پیامدهای ویرانگری بر ابعاد مختلف زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی بر جای می گذارد. این پیامدها، نشان دهنده فلسفه وجودی حرمت محارم در اسلام و ضرورت حفظ حریم ها برای سلامت جامعه است. درک این آثار به افراد کمک می کند تا از آسیب های احتمالی دوری کرده و به سمت زندگی پاک و متعالی گام بردارند.

پیامدهای معنوی: دوری از خداوند و رحمت الهی

یکی از جدی ترین پیامدهای رابطه با محارم، دوری از خداوند و از دست دادن توفیقات الهی است. این گناه کبیره، ظلمتی عمیق بر روح و قلب انسان می افکند و او را از مسیر تقوا و معنویت منحرف می سازد. احساس گناه شدید، از دست دادن آرامش درونی و محرومیت از رحمت و لطف بی پایان الهی، از جمله عواقب معنوی این عمل است. فردی که مرتکب چنین گناهی می شود، ممکن است در خود احساس پوچی، بی ارزشی و ناامیدی کند که او را از هرگونه حرکت رو به رشد و کمال باز می دارد. این دوری از معنویت، گاهی به وسوسه های شیطانی بیشتر و غرق شدن در گناهان دیگر نیز منجر می شود.

پیامدهای روانی: زخم های عمیق بر روح

آثار روانی زنای با محارم، بسیار عمیق و طولانی مدت هستند. احساس گناه شدید و پشیمانی، حتی در صورت عدم افشای جرم، می تواند به اضطراب، افسردگی، و اختلالات روانی جدی منجر شود. شرمندگی دائمی، آسیب به عزت نفس، و از دست دادن اعتماد به نفس، از جمله دیگر پیامدهای روحی است. این افراد ممکن است دچار اختلالات هویت شوند و در برقراری روابط سالم و پایدار در آینده، با مشکلات جدی مواجه گردند. سایه سنگین این عمل، می تواند بر تمامی ابعاد زندگی فردی او سایه افکنده و آرامش و سعادت را از او سلب کند. در بسیاری از موارد، این افراد نیاز به مشاوره روان شناسی عمیق و طولانی مدت برای التیام زخم های روحی خود دارند.

پیامدهای اجتماعی و خانوادگی: فروپاشی و رسوایی

در صورت فاش شدن چنین روابطی، پیامدهای اجتماعی و خانوادگی آن ویرانگر خواهد بود. فروپاشی خانواده، رسوایی و طرد اجتماعی، از جمله واکنش های حتمی جامعه به این عمل قبیح است. اعتماد عمومی به شدت آسیب می بیند و بنیان های اخلاقی جامعه به لرزه درمی آید. این گناه، نه تنها زندگی فرد را تباه می کند، بلکه بر تمام اعضای خانواده تأثیر منفی می گذارد و آبروی آن ها را خدشه دار می سازد. بی ثباتی نسل، از بین رفتن روابط محترمانه خانوادگی و شیوع بی اخلاقی، تنها بخشی از پیامدهای اجتماعی این عمل است. جامعه ای که حرمت محارم در آن رعایت نشود، در معرض تهدید جدی از نظر اخلاقی و اجتماعی قرار می گیرد.

پیامدهای فقهی جانبی: احکام خاص در روابط

علاوه بر مجازات اصلی، زنای با محارم می تواند پیامدهای فقهی جانبی دیگری نیز داشته باشد که بر زندگی فرد تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، در برخی موارد، اگر فردی پیش از ازدواج با دخترعمه یا دخترخاله خود، با مادر آن ها زنا کند، حرمت ابدی برای ازدواج با دختر آن ها نیز ایجاد می شود. این بدان معناست که دیگر هرگز نمی تواند با آن دختر ازدواج کند. همچنین، در صورت بارداری حاصل از زنای با محارم، احکام پیچیده ای در خصوص نسب و میراث پدید می آید که می تواند مسائل حقوقی و شرعی متعددی را به وجود آورد و بنیان خانواده های آتی را تحت تأثیر قرار دهد. این پیامدهای جانبی، نشان دهنده پیچیدگی و وسعت تأثیرگذاری این گناه در ابعاد مختلف زندگی است.

راه توبه و جبران: بازگشت به سوی خداوند

با وجود عظمت و قبح گناه زنای با محارم، در آموزه های اسلامی همواره باب رحمت و مغفرت الهی باز است. خداوند متعال، خود را «تواب» (بسیار توبه پذیر) و «غفور» (بسیار آمرزنده) معرفی کرده است و انسان ها را به بازگشت و توبه فرا می خواند. این امید، چراغ راهی است برای کسانی که از کرده خود پشیمانند و به دنبال راه نجاتی برای بازگشت به سوی پاکی و حقیقت هستند. هیچ گناهی آنقدر بزرگ نیست که شامل رحمت بی پایان پروردگار نشود، مشروط بر اینکه توبه، از اعماق جان و با خلوص نیت باشد.

امید به رحمت الهی: دریچه ای به سوی بخشش

قرآن کریم بارها و بارها انسان ها را به توبه و بازگشت به سوی خداوند دعوت می کند و وعده بخشش می دهد، حتی برای بزرگترین گناهان. این امید به رحمت الهی، نیرویی است که فرد را از ناامیدی نجات داده و او را به سمت جبران و اصلاح سوق می دهد. باید دانست که خداوند مهربان تر از آن است که بنده ای را که از صمیم قلب پشیمان شده و قصد جبران دارد، طرد کند. برای کسانی که مرتکب چنین گناه بزرگی شده اند، اولین و مهمترین قدم، باور به این رحمت و باز کردن دل به سوی درگاه الهی است.

شرایط توبه حقیقی: راهی برای پاکی

توبه حقیقی، صرفاً یک پشیمانی لسانی نیست، بلکه نیازمند رعایت شرایطی است که آن را معتبر و پذیرفتنی می سازد:

• پشیمانی قلبی: اولین و اساسی ترین شرط، پشیمانی عمیق و قلبی از گناه است. این پشیمانی باید به قدری باشد که فرد از درون احساس ندامت کند.
• عزم بر ترک گناه: فرد باید عزم راسخ داشته باشد که هرگز به سوی این گناه باز نگردد و تمام موقعیت ها و عوامل آن را از زندگی خود دور کند.
• جبران حقوق الله: اگر گناه موجب ضایع شدن حقوق الهی (مانند قضای نماز و روزه) شده باشد، باید آن ها را جبران کند.
• جبران حقوق الناس: در صورتی که گناه به حقوق افراد دیگری آسیب رسانده باشد (که در مورد زنای با محارم، ممکن است پیامدهای روحی و روانی عمیقی برای طرف مقابل یا خانواده او داشته باشد)، فرد باید در حد امکان حقوق پایمال شده را جبران کند و از طرف مقابل طلب حلالیت نماید. البته این جبران در مواردی که منجر به رسوایی بیشتر می شود، نیازمند هوشمندی و در برخی موارد، کفاره و توسل است.

توصیه به توبه بین خود و خدا: حفظ آبرو

در فقه اسلامی، برای گناهانی که حد شرعی دارند، توصیه شده است که اگر فردی مرتکب گناهی شد، بین خود و خدای خود توبه کند و نیازی به اقرار نزد حاکم شرع برای اجرای حد نیست، مگر در موارد خاص و به صلاحدید خود فرد. این قاعده، به منظور حفظ آبروی مؤمن و جلوگیری از اشاعه فحشا در جامعه است. خداوند ستارالعیوب است و دوست دارد گناهان بندگانش را بپوشاند. بنابراین، برای توبه از زنای با محارم، لازم نیست که فرد به گناه خود اقرار کند و مقدمات اجرای حد را برای خود فراهم آورد، بلکه توبه خالصانه و تصمیم به عدم بازگشت به گناه، کفایت می کند.

تغییر سبک زندگی: آغاز فصلی نو

برای توبه کامل و پایدار، فرد باید تغییراتی اساسی در سبک زندگی خود ایجاد کند. دوری از محیط ها و افرادی که او را به سمت گناه سوق می دهند، تقویت تقوا، روی آوردن به عبادات، مطالعه قرآن و احادیث، و شرکت در مجالس مذهبی، از جمله گام های مهم در این مسیر است. این تغییرات به فرد کمک می کند تا ارتباط خود را با خداوند تقویت کرده و از وسوسه های شیطانی دوری گزیند. شروع یک زندگی جدید، با عزم و اراده ای قوی، می تواند گذشته را جبران کرده و آینده ای روشن را رقم بزند.

اهمیت مشاوره: حمایت در مسیر بازگشت

گاهی اوقات، آسیب های روحی و روانی ناشی از چنین گناهی به قدری عمیق است که فرد به تنهایی قادر به التیام آن ها نیست. در این موارد، دریافت مشاوره از متخصصان روان شناس و معنوی (مانند علمای دین و مشاوران مذهبی آگاه) می تواند بسیار کمک کننده باشد. مشاوره می تواند به فرد کمک کند تا احساس گناه را مدیریت کند، به آرامش درونی دست یابد و مسیر توبه و جبران را با اطمینان بیشتری طی کند. این حمایت، نه تنها برای فرد، بلکه برای حفظ سلامت روانی او در بلندمدت نیز ضروری است.

نتیجه گیری: حفظ عفت و پاکدامنی، ضامن سعادت

در پایان این بررسی جامع، یک بار دیگر تأکید بر حرمت قاطع و قبح شدید «رابطه با خاله» و سایر محارم، از منظر فقه اسلامی و قوانین جمهوری اسلامی ایران، ضروری به نظر می رسد. این عمل، نه تنها از بزرگترین گناهان کبیره محسوب می شود که مجازات شرعی و قانونی سنگین اعدام را در پی دارد، بلکه پیامدهای ویرانگر معنوی، روانی، اجتماعی و خانوادگی غیرقابل جبرانی را بر زندگی فرد و اطرافیان او تحمیل می کند. اسلام با تعیین حدود و ثغور مشخص برای روابط انسانی، به دنبال حفظ عفت، پاکدامنی و سلامت بنیان خانواده است که ستون فقرات هر جامعه ای محسوب می شود.

رعایت این حدود الهی، نه تنها ضامن سعادت فردی و آرامش درونی است، بلکه به استحکام روابط اجتماعی و پاکی نسل نیز کمک شایانی می کند. در جهانی که با چالش های اخلاقی و انحرافات مختلف روبرو است، توجه به آموزه های دینی و رعایت موازین شرعی، راهگشای بسیاری از مشکلات خواهد بود. با این حال، نباید از رحمت و مغفرت بی پایان خداوند ناامید شد. باب توبه همواره برای کسانی که از کرده خود پشیمانند و عزم بر جبران دارند، باز است. خداوند تواب و مهربان، بندگان توبه کار را می پذیرد و گناهانشان را می آمرزد. مسیر بازگشت به سوی پاکی و زندگی عفیفانه، هرچند ممکن است دشوار به نظر رسد، اما با عزم راسخ، طلب یاری از خداوند و در صورت لزوم، دریافت حمایت های مشاوره ای، قطعاً قابل پیمودن است. دعوت به زندگی عفیفانه و متعادل در چارچوب آموزه های اسلامی، نه تنها راهی برای سعادت اخروی، بلکه ضامن آرامش و بالندگی در زندگی دنیوی نیز خواهد بود.