اما و اگرهای مذاکره در تهران

به گزارش نتکانف فردین قریشی در یادداشتی نوشت: در جریان مذاکرات اخیر میان ایران و آمریکا یکی از پیشنهادهایی که هنوز آن گونه که باید مورد توجه قرار نگرفته دعوت از استیون ویتکاف برای ادامه مذاکرات در تهران است. اما این پیشنهاد حائز اهمیت بسیار است.

اولاً تجربه زیسته و عینی از ایران فراتر از برگه های اطلاعاتی و تحلیل های امنیتی واشنگتن است. دیپلمات هایی که مستقیماً با واقعیت های جامعه ایران مواجه می شوند به مراتب نگاه واقع بینانه تر و حتی انعطاف پذیرتری در میز مذاکره دارند. همان طور که سفر جک استراو و سولانا در دوره ای خاص تحولاتی در فضای ذهنی غربی ها نسبت به ایران ایجاد کرد. اگر با سفر ویتکاف امتیاز بیشتری می توان در مذاکره گرفت دلیل مخالفت چیست ؟!

ثانیاً گفت وگوهای طولانی و متنوع در فضایی آرام تر و غیررسمی امکان درک متقابل را افزایش می دهد. چه بسا موضوعاتی که در پشت درهای بسته و با تنش پیش نمی روند در حاشیه یک نشست دانشگاهی یک برنامه بازدید فرهنگی و یا حتی در ضیافت های نیمه رسمی راهی به سوی تفاهم بیابند.

ثالثاً این دعوت در صورت تحقق ژستی هوشمندانه از سوی ایران است. این کار کنار نهادن الگوهای ناکارآمد سابق و اعلام آمادگی برای تعامل از موضعی عزتمندانه و با اعتماد به نفس است. اگر توافقی هم حاصل نشود چیزی از دست نرفته است؛ اما اگر مذاکرات با این روش موفقیت بیشتری حاصل کند. تاریخ از چنین ابتکاری به مثابه یک اقدام شجاعانه برای تحقق اهداف و آرمان های ملی ایران یاد خواهد کرد.
دعوت از ویتکاف نه نشانه ضعف بلکه نمایشی از بلوغ سیاسی و فرصت سازی در زمانه تنگناهاست. سرنوشت کشور و بویژه آینده نسل جوان بسیار مهمتر از موانع ذهنی و یا رتوریکال خودساخته است. امروز امید کشور به آینده با درک بالاتر دولتمردان از جهان کاهش تحریم تعامل سازنده در صحنه بین المللی جذب سرمایه و توسعه همه جانبه گره خورده است. درنیافتن فرصت های این عرصه بی تفاوتی به فردای ایران است.

پایان خبر نتکانف